Znak Tau pierwotnie był wyłącznie jedną z liter alfabetu. Litera Tau występuje w dwóch językach: hebrajskim i greckim. Można tu zauważyć dziwny przypadek, że dwa biblijne języki posiadają ta wspólną literę, która nabrała wielorakiego znaczenia w życiu religijnym Starego i Nowego Przymierza. Litera Tau w języku hebrajskim (w starożytnym alfabecie) miała kształt krzyża. Znak ten w Starym Testamencie rozumiany był jako symbol ocalenia niewinnych. Ocalenie przychodziło, gdy nakreślono literę Tau na czołach mężów . Gdy Stary Testament przedstawiał literę hebrajską Tau jako symbol wybawienia, tak Nowy Testament dopatrywał się w niej symbolu Krzyża św., na którym oddał życie Chrystus. Jednak wraz z rozwojem wiary chrześcijańskiej symbol Tau został stopniowo zapominany i jednocześnie zastąpiony najwymowniejszym synonimem wiary, Krzyżem św.. Wszystkie cechy wiary, które widziano w hebrajskim Tau zostały przez wyznawców Chrystusa uwypuklone w znaku męki Mistrza z Nazaretu. Średniowiecze jednak przyniosło ożywienie zainteresowania znakiem Tau. Niestrudzonym krzewicielem kultu Tau był urodzony w 1182 roku w Asyżu św. Franciszek. Tau jest wreszcie znakiem dobroci i miłości Bożej.